001 - Juvy i Juki

    Nastoletnia dziewczyna siedziała na dachu jednego ze spalonych domów w opuszczonym miasteczku. Kiedyś to miejsce było przepełnione zieleniną, radością, dziećmi biegającymi a teraz zostały tylko ruiny i pył. Wszystko spłonęło. Całe miasto stanęło w ogniu i pozbawiło życia setki osób. Tym którzy przeżyli nie pozostało nic. Wojna niszczyła wszystko a to był jeden z jej skutków. Przez wojnę szerzył się terroryzm i bezprawie. Nawet na planecie jaką była Stewoja coraz częściej dochodziło do takich sytuacji. 

     Zbliżał się wieczór słońce powoli zaczęło zachodzić a piętnastoletnia dziewczyna o ognisto rudych włosach nadal siedziała i wpatrywała się w strzępy byłych ulic i domów. Dobrze się domyślacie tą dziewczyną była Widmo. Często przesiadywała w takich miejscach myśląc co czeka jeszcze jej rodaków? Niby wojna nie dotarła jeszcze do Stewoi ale ile czasu im zostało? Rok? Miesiąc? Dzień? A może za chwilę wylądują statki bojowe z droidami? Te czasy były niespokojne dla wszystkich ale po ludziach nie było widać zmartwienia... Cieszyli się, że ich to nie dotyczy ale w każdej chwili wszystko może się zmienić. Nikt nie jest bezpieczny nikt... Widmo patrzyła na opłakane skutki wojny...

     Zeskoczyła z budynku i gładko wylądowała na kamiennej drodze. Zaczęła się kierować wzdłuż ulic czuła ból i smutek tego miejsca. Myśl o takich rzeczach dawała jej motywacje do walki z system. Nie potrafiła się przyglądać, chciała działać. Nie rozumiała czemu ważniejsi urzędnicy nic nie robią mieli przecież możliwości. Szła w ciemnościach inne osoby bałyby się ale nie Widmo. Była silna i odważna nie dało jej się ot tak wystraszyć. Wszyscy ją znali i wiedzieli jaka jest. Taka młoda dziewczyna w takim wieku była już rozpoznawalna. Wygłaszała swoje poglądy zawsze kiedy widziała krzywdę innych, niesprawiedliwość. W pewnym momencie jej uwagę przykuło coś jaśniejszego w jednym z domów. Dom był spalony dostrzętnie nie miał drzwi lecz wielką dziurę która była wynikiem zapewne jakiegoś wybuchu. Weszła do środka i podeszła do jaśniejszego przedmiotu. Było przygniecione przez deski. Podniosła je i rzuciła na bok a do rąk wzięła małe, miękkie coś. Otrzepała znalezisko z kurzu i spostrzegła, że trzyma w ręce małego pluszowego misia. Zapewne należało do jakiegoś dziecka które kiedyś tu mieszkało. Położyła zabawkę na progu domu i zaczęła kierować się w stronę końca miasta. Po piętnastu minutach znalazła się za murem ''Shangi''. Miasto spłonęło parę lat temu ale do teraz jest opustoszałe. Przy zniszczonej, żelaznej bramie leżały znicze oraz zwiędłe kwiaty. Widmo podeszła do jednego z zniczów i uklękła. Wzięła go do ręki oraz zapaliła zapałkę. Po chwili delikatne czerwone światło wydobywało się ze znicza. Odłożyła go na miejsce i pobiegła w kierunku lasu. Było już ciemno. Nic nie było już praktycznie widać temperatura zaczęła znacząco spadać. Po dłuższej wędrówce kiedy już praktycznie nic nie widziała wdrapała się na jedno z wyższych drzew. Usiadła na wielkiej gałęzi i spojrzała na stewojanski księżyc. Dawał delikatne, jasne światło. Rudowłosa przymrużyła swoje brązowe oczy. Miała zamiar się przespać i rano wrócić ale do jej uszu doszły szmery. Niepokojące odgłosy. Po cichu wstała i zaczęła skakać z drzewa na drzewo. Po paru minutach zobaczyła trzy ciemne sylwetki dobrze zbudowanych mężczyzn i jakąś dziewczynę. Po chwil spostrzegła, że kobieta próbuje uciec i wyrwać się z objęć towarzyszy. Widmo chciała jej pomóc ale jak? Gdyby tam zeskoczyła i zaczęła z nimi przepychankę zapewne nic by to nie dała. Była mała w porównaniu do muskularnych przeciwników. Większość osób by na jej miejscu nie ryzykowała i została na miejscu ale nie ona. Wdrapała się wyżej i usiadła na gałęzi wysoko nad zbirami. Przyłożyła do ust swoje zmarznięte dłonie i ułożyła je w charakterystyczny sposób.
 - Bieda tym którzy nie szanują praw innych - powiedziała z zasłoniętymi ustami co przyniosło efekt echa. Jej głos był bardziej słyszalny i wydawało się jakby mówiono zewsząd.
 - Co?! Kto to powiedział?! - jedna z sylwetek zaczęła się niespokojnie ruszać krzycząc te słowa. Mężczyźni wystraszyli się nieznanego głosu i zaczęli nerwowo szukać ich właściciela.
 - Odejdźcie stąd jak najszybciej i nigdy tego nie róbcie bo jak nie dopadnie was ma zemsta - powiedziała z zatkanymi ustami. Miała ubaw po pachy widząc jak trójka postawnych chłopów zaczęła uciekać. Została jedynie ta dziewczyna rozglądająca się dookoła.
 - Dziękuje - powiedziała spoglądając w przestrzeń a Widmo zeskoczyła z drzewa i wylądowała za nią.
 - Nie masz za co dziękować - powiedziała już normalnie swoim młodym, ślicznym głosem.
 - Kim jesteś? - zapytała odwracając się do nieznajomej.
 - Wołają na mnie Widmo - powiedziała uśmiechnięta.
 - Widmo? - zdziwiła się kobieta - Jesteś tą buntowniczką? Córką pani Kenobi? - zapytała z niedowierzaniem.
 - Tak, widzę, że co nie co o mnie słyszałaś a ty kim jesteś? - zadała pytanie Kenobi.
 - Jestem Juvy Malywya, mieszkam w pobliskiej wiosce. Co cię do nas sprowadza? - zapytała nie móc uwierzyć, że stoi przed nią Widmo Kenobi.
 - Nic takiego, byłam w mieście nazywanym kiedyś ''Shanga'' - oznajmiła i zaczęła przyglądać się swojej towarzyszce. Wcześniej nie zwróciła na to uwagi ale stała przed nią śliczna, chuda 19-latka.
 - Po co tam byłaś? Nic tam nie ma, jedynie ruiny i gruzy po starych domach - powiedziała Juvy.
 - Nie ważne, a ty co robisz w środku nocy w lesie? - zapytała odwracając uwagę od wcześniejszego pytania.
 - W mojej wiosce odbywa się właśnie festyn. Podczas niego zaczepili mnie tamci faceci. Niby chcieli mi coś pokazać a zaciągnęli mnie tu. A reszty to chyba się domyślasz... Dziękuję, nie każdy na twoim miejscu by tak postąpił - powiedziała i obdarzyła Widmo swoim uśmiechem.
 - Może chciałabyś dzisiejszą noc spędzić u mnie? W domu nie ma nikogo więc... - dodała po chwili.
 - Nie chce sprawiać kłopotu - odparła młoda Kenobi.
 - To żaden kłopot. Chodź - powiedziała i zapaliła latarkę którą cały czas miała w kieszeni. W jej świetle Widmo zauważyła, że Juvy jest ciemną brunetką o zielonych oczach i jasnej cerze. Była ubrana w szarą bluzkę z ćwiekami i zielone obcisłe spodnie. Na nogach miała czarne kozaki.
    Po piętnastu minutach były w wypełnionym po brzegi ludźmi miasteczku. Widmo chociaż, że była rebeliantką wygłaszającą piękne mowy i tak kochała się bawić. Miała piętnaście lat i jak każda dziewczyna w jej wieku lubiła imprezy, muzykę, zabawę i inne tego typu rzeczy. Nie była sztywną idealistką lecz luźną nastolatkę o bujnej wyobraźni i wielkich ambicjach. Doszły do rynku gdzie było ognisko. Do niej i Juvy podbiegło dwójka chłopaków. Juve porwał wysoki szatyn a ją za rękę chwycił szesnastoletni chłopak o zielonych oczach. Pociągnął ją do środka i zaczął tańczyć. Widmo od razu załapała klimaty i świetnie się zaczęła bawić. Po długim wyczerpującym tańcu odeszła na bok z niedawno poznanym chłopakiem. Poszli do bocznych uliczek gdzie muzyka nie była aż taka głośna.
 - Ciekawe skąd moja siora wytrzasnęła taką fajną dziewczynę jak ty - powiedział i puścił do niej oczko.
 - Siora? - zapytała nie kojarząc faktów.
 - No, Juva jest moją starszą siostrą. A tak w ogóle to jestem Juki - powiedział i wyciągnął do niej dłoń.
 - Mogłam się domyślić po oczach. Macie bardzo podobne. Wołają na mnie Widmo - powiedziała i przyjęła rękę kolegi. Chłopak zrobił minę jakby zobaczył ducha. Widmo się zaśmiała przy czym odsłoniła swoje śnieżne ząbki.
 - Ta rebeliantka? Głos wolności? Przeciwniczka Republiki?
 - Ja nie jestem przeciwna Republice. Uważam... zresztą wiesz co uważam - powiedziała i usiadła na progu.
 - Tak wiem i wiele osób cie stąd popiera - powiedział siadając obok rudowłosej ślicznotki.
 - Miło to słyszeć ale słyszę w twoim głosie ''ale''.
 - Pogłoski o tobie nie kłamią - powiedział zafascynowany - Masz rację jest ''ale''. Wiele osób twierdzi, że twoje strajki nie mają sensu. Uważa, że głosisz wizje idealisty trudno się z tym nie zgodzić. Wierzysz, że możemy coś zmienić ale co my możemy?
 - Dużo wystarczy tylko uwierzyć w to, że jedna osoba może wiele. Kiedyś podróże kosmiczne były niemożliwe.
 - Ja z Juvi podziwiamy cię ale sami nie mielibyśmy tyle sił co ty - powiedział i spojrzał w czekoladowe oczy buntowniczki. Dziewczyna chciała coś odpowiedzieć ale znikąd pojawiła się Juvi.
 - Widzę, że mój braciszek nie traci czasu. Juki - skierowała się do szatyna - mam nadzieję, że nie zanudziłeś Widma.
 - Oczywiście, że nie. Właśnie rozmawiamy...
 - Dobra później pogadamy a teraz chodźcie - przerwała mu.
 - My? - zdziwił się Juki.
 - Tak, Widmo zostaje u nas na noc a teraz się zamknij i chodź.
   Muzyka ucichła i wszyscy zaczęli rozchodzić się do swoich domów. Widmo rozmawiała po drodzę z Juvy i Jukim na różne tematy. Juki próbował zaimponować Kenobi ale dziewczyna nie zwracała na to uwagi. Po dziesięciu minutach była już w przydzielonym jej tymczasowym pokoju. Nie wyróżniał się niczym. Żółte ściany, łóżko, biurko, mała szafka i zielony puszysty dywan. Widmo spojrzała na zegarek stojąc na stoliku nocnym. Wyświetlała się godzina 3:23 następnego dnia. Legła na miękkim łóżku i od razu zasnęła.
    Nie była typem rannego ptaszka lecz śpiocha śpiącego do południa ale nie zawsze mogła sobie pozwolić na spanie do południa. Wstała za dwadzieścia dziewiąta. Przejrzała się w lustrze i zgrabnie jednym ruchem ręki przeczesała swoje włosy. Przyjrzała się swojemu odbiciu i się uśmiechnęła. Nie miała się za jakąś piękność ale wiedziała, że mnóstwo chłopaków się za nią ogląda. Nie rozumiała co w niej widzą. Wzięła swoją potarganą czarną torbę na ramię i wyszła z pokoju. Zeszła cicho po schodach na dół. Najwidoczniej Juki i Juvy jeszcze spali bo nikogo nie było w salonie. Widmo po cichu podeszła do stolika na środku pokoju i wzięła jedną z pustych kartek leżących obok. W jej ręce pojawił się czarny długopis i zaczęła pisać.

Dziękuję za gościnę i możliwość noclegu.

Miło było was poznać i móc z wami porozmawiać.

Mam nadzieję, że nie macie mi za złe, że znikam bez pożegnania ale...

''Jestem Widmo pojawiam się i znikam''

Mam nadzieję, że kiedyś się jeszcze spotkamy.

Widmo Kenobi

Położyła kartkę na stoliku i po chwili znalazła się obok drzwi. Wyszła z domu i znalazła się na cichej uliczce. Nie było śladów po wczorajszej huczniej imprezie. 

 - No to czas do domu - mruknęła pod nosem i zaczęła iść przed siebie. Przechodząc zobaczyła starszą kobietę niosącą ciężkie torby. Podbiegła do niej.

 - Może mogłabym pomóc? - zapytała darząc staruszkę szczerym uśmiechem.

 - Dziękuje. Rodzice powinni być dumni z takiej córki - powiedziała kobieta a Widmo jedynie się uśmiechnęła i zaczęła nieść jedną z toreb. Chwilę porozmawiała z starszą kobietą aż doszły do jej domu.

 - Bardzo dziękuje dziecko - powiedziała i chwyciła rękę Widma - Proszę - dodała dając rudowłosej czerwone jabłko.

 - Dziękuje i nie ma za co. Życzę miłego dnia - powiedziała i zaczęła biegnąc w inną stronę. Kiedy znalazła się na dróżce prowadzącej do lasu obróciła się żeby zobaczyć jeszcze raz to piękne i wesołe miasto. Uśmiechnęła się widząc, że wojna jeszcze tu nie dotarła. Podrzuciła owoc który dostała od starszej kobiety a po chwili zrobiła pierwszy kęs. Zaczęła kierować się w stronę swojego ''domu''. Dom - to słowo wywoływało u niej mieszane uczucia. Niby miała dom ale nigdy nie czuła się kochana przez matkę. W głębi serca wiedziała, że to nie prawda ale nie czuła się dobrze w towarzystwie swojej rodzinny. Nie znosiła ich rozmów na temat jaka to Republika jest cudowna... No ale nic i tak musiała wrócić... Nie było jej już całe dwa dni i niektórzy mogliby się zacząć martwić. Oszacowała, że jak będzie szła cały czas dość szybkim tempem dotrze do celu o 18:00. 

---

Witajcie nasi drodzy!

Rozdział napisałyśmy parę dni temu ale dopiero teraz wstawiamy. Ustaliliśmy, że posty będą dodawane 2 razy w tygodniu we wtorki i w piątki. Mamy nadzieję, że się wam podoba bo nam szczerze nie za bardzo... Czekamy na wasze opinie i komentarze.

Dedyk dla Magdy

NMBZW